У першую нядзелю кастрычніка ў краіне адзначаць Дзень настаўніка — прафесійнае свята людзей, чый абавязак і прызванне вучыць і выхоўваць дзяцей.
Сваю гісторыю ён вядзе з 1965 года, калі ў эпоху існавання
СССР адзначаўся паўсюдна ва ўсіх рэспубліках Савецкага Саюза згодна з Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 1 кастрычнiка 1980 года «Аб святочных і памятных датах».
Пасля распаду СССР нязменна ў першую нядзелю кастрычніка Дзень настаўніка працягваюць адзначаць у Беларусі, Казахстане, Латвіі, Украіне.
Настаўнік — гэта не толькі чалавек, які навучае навукам, але яшчэ і носьбіт духоўнасці і маральнага пачатку. Педагогі выконваюць асаблівую грамадзянскую місію — выхаванне маладога пакалення. Іх веды і вопыт, пераемнасць традыцый і наватарства ляжаць у аснове кожнай школы. Сёння хочацца пажадаць усім настаўнікам добрага здароўя, міру, дабрабыту, а таксама нястомнага пошуку ісціны і ведаў, паразумення ў калектыве і ўдзячных, дапытлівых вучняў.

Удастоена знака
«Выдатнік асветы»

Праўда, сама Наталля Новікава, калі гаворка зайшла пра ганаровую ўзнагароду, з упэўненасцю заявіла: “Гэта заслуга не толькі мая як дырэктара, а ўсяго калектыву”.

…На выбар будучай прафесіі колішняй выпускніцы-медалісткі Хімоўскай школы, да нядаўняга — дырэктара Хімоўскага вучэбна-педагагічнага комп­лексу “Дзіцячы сад-СШ” Наталлі Новікавай паўплывалі два цудоўных, як яна кажа, школьныя педагогі. Настаўніца біялогіі, Заслужаны настаўнік БССР Н.В. Багамолава, якой сёлета споўнілася 93 гады і пра якую субяседніца згадвае з асаблівай пяшчотай, і класны кіраўнік (пазней — дырэктар) У.В. Шыла, дзякуючы якому ўлюбёная ў біялогію выпускніца абрала менавіта педагагічную дарогу.
Пасля заканчэння ў 1985 годзе Віцебскага педінстытута малады спецыяліст з радасцю ўлілася ў калектыў раённага настаўніцтва Бабруйшчыны. На працягу трох год выкладала любімыя прадметы ў Варатынскай школе, затым перайшла ў Хімоўскую на пасаду арганізатара (цяпер — намесніка дырэктара па выхаваўчай рабоце). Пасля замужжа і нараджэння сына, каб бавіць з ім болей часу, з арганізатара папрасілася ў класныя кіраўнікі, а ў 1999 годзе ўзначаліла родную школу і ў якасці дырэктара адпрацавала ў ёй 20 навучальных год.
Вось, зрэшты, і ўся прафесійная біяграфія гераіні аповеду. Але за ёй — напружаная праца, найперш арганізатарская, і непамерная адказнасць за гонар установы, працяг выпрацаваных настаўнікамі-папярэднікамі традыцый, за лёс кожнага дзіцяці, якое аднойчы пераступіла школьны парог.
Як і на пачатку прафесійнай дзейнасці, так і на заслужаным адпачынку
(Наталля Мікалаеўна працягвае працаваць у Хімоўскім ВПК настаўніцай хіміі) мая субяседніца ўпэўнена: сапраўднаму педагогу недастаткова выдатнага валодання прадметам. Гэтак жа важна хацець данесці свой скарб дзецям,
імкнуцца заахвоціць іх на вучобу, быць сябрам. Такімі былі яе настаўнікі, такім якасцям імкнулася і імкнецца адпавядаць сама, быць такімі заклікае маладое пакаленне педагогаў.

Важно идти в ногу
со временем

Педагогическая деятельность Марины Александровны Климовой началась после окончания Куйбышевского пед­института (в этом городе, ныне — Самара, она родилась) с учителя биологии и химии Химовской школы.

Здесь вот уже второй год (после выхода на заслуженный отдых) школьников обучает химии, старшеклассников на повышенном уровне — биологии. И хоть основные годы учительства Марины Александровны пришлись на работу в теперь уже оптимизированных Сычковской и Стасевской школах, а также в Ленинском УПК “Детсад-СШ”, где, работая в должности заместителя директора по учебной работе, зарекомендовала себя грамотным и ответственным педагогом, чутким и принципиальным человеком, — моя собеседница уверена, что дети везде одинаковые, а чтобы их заинтересовать, нужно самой без устали трудиться, постоянно повышать свою квалификацию, заниматься самообразованием.
— Дети и сегодня, и 30 лет назад — одни и те же, — говорит Марина Александровна, — открытые и замкнутые, любознательные и не очень, с присущими их возрасту интересами, желаниями, переживаниями. Но меняются современный мир, общество, время, потребности в профессиях, и ребят нужно учить с учетом этого фактора. И прежде чем донести до ученика сущность новой специальности, нужно разбираться в ней самому учителю. А значит — педагогу нужно развиваться. Не всегда легко. Но лично для меня это стимул — не останавливаться на достигнутом, идти в ногу со временем.
А еще Марина Александровна Климова уверена, что вырастить личность может только творческий учитель, чье воздействие на ребенка не ограничивается сухим изложением предмета — оно многогранно, чей процесс обучения способен заинтересовать и по-настоящему увлечь школьника.
Елена КАРПЕНКО.
Фото автора.