Рабіць ці не рабіць прышчэпку ад “кароны”?
Гэтае пытанне цяпер бадай ці не самае частае, абмяркоўваецца і ў коле сям’і, і сярод калег. Адказы ж на яго ў інтэрнэце (найбольш распаўсюджаны спосаб атрымання інфармацыі), трэба прызнаць, не заўжды адназначныя — не даюць абсалютнай упэўненасці ў вартасці засцерагальнай ін’екцыі. А таму — ідзем наўпрост да медыкаў, у нашым выпадку — да намесніка галоўнага ўрача Бабруйскай гарадской паліклінікі №2 Людмілы Генадзьеўны Курскай.
Рабіць прышчэпку ад небяспечнага каронавіруса доктар Курская ў размове з пацыентамі не настойвае. Інфармацыі пра кавід і яго наступствы, як кажа, дастаткова (на сайтах паліклінікі, Міністэрства аховы здароўя, у друкаваных СМІ, у тым ліку “раёнцы”), каб людзі самастойна вызначыліся з рашэннем. Яе ж уласнае меркаванне на гэты конт адназначнае — рабіць! Стаўленне да прышчэпкі ад кавіду Людміла Генадзьеўна абгрунтоўвае практыкай вакцынацыі грамадзян супраць грыпу. Захварэць пасля такой прышчэпкі калі і можна, то ў лёгкай ступені, прышчэпка папярэдзіць сур’ёзнае ўскладненне.
Мы пацікавіліся ў намесніка галоўнага ўрача і дэталямі вакцынацыі.
— Людміла Генадзьеўна, якой вакцынай прывіваеце раённых жыхароў?
— Расійскай вакцынай “Спутнік-V”.
— Хто можа прэтэндаваць на прышчэпку менавіта ў гэтыя дні?
— Вакцынуем — па іх жаданні — людзей, якія маюць хранічныя захворванні, прычым, не ў стадыі абвастрэння, а ў перыядзе рэмісіі, і грамадзян ва ўзросце 61 год і болей, іншых асоб, якія маюць рызыку цяжкага цячэння хваробы. Таксама працягваем рабіць прышчэпкі работнікам медыцыны, адукацыі, устаноў сацабслугоўвання.
— Як з іншымі жадаючымі? Ці вядзецца іх запіс на прышчэпку?
— Запіс вядзецца, і ўсе, хто выкажа такое жаданне, будуць правакцынаваны.
— Як апавяшчаеце вяскоўцаў пра магчымасць прышчапіцца?
— Праблемы ў гэтым няма: у нас дастаткова разгалінаваная сетка сельскіх структурных падраздзяленняў: 2 участковыя бальніцы, 9 амбулаторый урача агульнай практыкі і 19 фельчарска-акушэрскіх пунктаў. Іх работнікі і інфармуюць грамадзян пра такую магчымасць. Адпаведная інфармацыя змешчана і на сайце паліклінікі.
— Каронавірус застаецца праблемай нумар адзін у свеце. Ходзяць размовы пра трэцюю і нават чацвёртую хвалі. Ці маеце што ў сувязі з гэтым сказаць вяскоўцам?
— Сказаць хачу, што насцярожанасці ў адносінах хваробы губляць нельга. Па-ранейшаму застаюцца актуальнымі дыстанцыяванне і масачны рэжым, асабліва ў грамадскім транспарце, у крамах, паліклініцы ды іншых месцах, дзе групуюцца людзі. У выпадку з’яўлення сімптомаў, характэрных для рэспіраторнай інфекцыі, неабходна звяртацца да доктара і строга выконваць яго рэкамендацыі.
Працэдура прышчэпкі, як упэўніліся на свае вочы, займае некалькі хвілін.
Наталля Мікалаеўна Ігнаценка з пасёлка Туголіца на прышчэпку, як кажа, наважылася пасля размоў з калегамі і адпачываючымі санаторнай установы, дзе працуе, нягледзячы што пенсіянерка.
— Спачатку, прызнаюся, не надта хацелася рабіць, — кажа пра вакцынацыю субяседніца, — дый страшна было: як гэта і што. Пасля наслухалася людзей — і нашых беларусаў, і з Расійскай Федэрацыі, якія прыязджаюць у санаторый “Шыннік” ды расказваюць, што там (у Расіі) усе вакцынуюцца — і прыйшло разуменне, што і самой трэба. Тым болей, што працую ў працэдурным кабінеце, з людзьмі шмат стасуюся і ўзаемадзейнічаю — рызыка захварэць павялічаная. Да таго як зрабіць прышчэпку, урач мяне аглядзела, вызначыла тэмпературу цела. Мяне папрасілі пісьмова адказаць на пытанні анкеты і папярэдзілі, што на працягу 30 хвілін пасля ін’екцыі я буду заставацца пад наглядам. Таксама доктар дала парады, як весці сябе пасля вакцынацыі і паведаміла дату наступнага прыходу для яе завяршэння.
Робячы прышчэпку, Наталля Мікалаеўна, як кажа, ніколькі не хвалявалася. “Упэўнена — усё будзе добра. Расія ж не чужая нам дзяржава — дрэннай вакцыны не паставяць, — падвынікоўвае яна. — Як дазналася пра прывіўку? Ад медыкаў. Мне 61 год, а цяпер вакцынуюць якраз такую катэгорыю”.
Сярод родных пацыенткі яна прывілася першай. “Вырашыла быць прыкладам. Калі ўсё будзе добра — і іншыя родзічы, упэўнена, зробяць прышчэпку”, — з усмешкай заўважыла субяседніца.
Тэкст і фота Алены КАРПЕНКА.