Адна мара на ўсіх — жыць у міры і згодзе
2-3 сакавіка 2006 года ў сталіцы нашай краіны адбыўся III Усебеларускі народны сход. У форуме прынялі ўдзел прадстаўнікі прамысловасці, сельскай гаспадаркі, сацыяльнай і культурнай сфер, прадпрымальнікі, моладзь. У ліку ўдзельнікаў сходу была настаўніца беларускай мовы і літаратуры Брожскай школы Н.У. Вярбіцкая. У гутарцы з журналістам райгазеты Наталля Уладзіміраўна падзялілася ўспамінамі аб знамянальнай палітычнай падзеі ў жыцці беларускага народа.
Услед за марай свайго дзяцінства
Родам Наталля Уладзіміраўна з Барысаўскага раёна. Мара стаць настаўніцай з’явілася ў яе ў раннім дзяцінстве. Маці дзяўчынкі, якая працавала медыкам, жадала, каб дачка пайшла па яе шляху. Аднак Наталля не здрадзіла мары свайго дзяцінства. Лёс накіраваў яе ў БДУ на філалагічны факультэт. Так дзіцячая мара ператварылася ў любімую прафесію. Маладзенькай дзяўчынай яна прыехала ў вёску Вішнёўка Бабруйскага раёна і вось ужо больш за 40 год працуе тут настаўніцай. Наталля Уладзіміраўна выкладае вучням родную мову, прыгожую, напеўную і непаўторную, прывівае ім любоў да яе, на кожным занятку адкрываючы чароўнае гучанне беларускага слова. Доўгі час яна працавала намеснікам дырэктара па вучэбна-выхаваўчай рабоце Вішнёўскай школы, але з 2005 года пасля яе рэарганізацыі Наталля Уладзіміраўна настаўнічае ў Брожскай сярэдняй школе.
“Мне пашчасціла быць у ліку дэлегатаў”
Адна з яскравых старонак біяграфіі Наталлі Уладзіміраўны — удзел у III Усебеларускім народным сходзе.
“Чаму мне пашчасціла быць у ліку дэлегатаў ад нашага раёна?” — задаецца пытаннем настаўніца. Яна задуменна разглядае значкі і пасведчанне дэлегата, якія ляжаць перад ёй на стале, і працягвае свой расказ:
— Мабыць, гэта была ўзнагарода за маю працу. Сапраўды, вынікі ў нашай школе па беларускай мове былі заўсёды добрыя. На ўроках я стараюся даваць грунтоўныя веды, далучыць школьнікаў да духоўных каштоўнасцей беларускага народа, абудзіць жаданне шанаваць культуру роднага краю. Гэта вялікае шчасце — бачыць дапытлівыя вочы разумных і здольных дзетак. Усё гэта дае вялікую асалоду і натхняе на плённую, адказную працу.
Адчуваўся гонар за краіну
Сакавік 2006-га. Што засталося ў памяці з часу той значнай палітычнай падзеі? Перш за ўсё, як успамінае Наталля Уладзіміраўна, — добразычлівыя адносіны.
— Памятаю ўсю нашу дэлегацыю. Да сённяшняга часу ў мяне захоўваецца каляровы фотаздымак дэлегатаў Магілёўскай вобласці і Бабруйскага раёна. Сярод іншых — былы старшыня Бабруйскага райвыканкама Міхаіл Шалкоўскі. Добра памятаю Аляксандра Атрохава. Ён працуе да гэтага часу, і я часта бачу яго прозвішча на старонках нашай райгазеты. Быў сярод дэлегатаў раёна і камбайнер СВК “Гігант” Генадзь Хурсан, які ўжо, на жаль, пайшоў з жыцця, і іншыя. Перад паездкай у сталіцу дэлегаты Прыдняпроўскага краю былі спачатку запрошаны ў абласны цэнтр. У той час у Магілёве ўжо пабудавалі Лядовы Палац, дзе і адбылася сустрэча. Для дэлегатаў быў наладжаны цёплы прыём, арганізаваны канцэрт з удзелам зорак беларускай і расійскай эстрады. У ходзе сустрэчы мы адчувалі асаблівую ўрачыстасць гэтага мерапрыемства.
Адчуваўся гонар за нашу краіну, за тое, што мы ўпэўнена крочым па шляху развіцця. Там перад намі выступала кіраўніцтва вобласці, давала пэўныя наказы. Яшчэ магчыма, што ў ходзе сустрэчы ў Магілёве была мэта нас пазнаёміць, зблізіць. Як бы там ні было, я памятаю, што ў Мінск мы ўжо ехалі добрымі сябрамі і таму адчувалі сябе выдатна і камфортна, — адзначыла Наталля Уладзіміраўна.
Упэўненасць, адказнасць і мудрасць
Дэлегатаў рассялілі па 2 чалавекі ў пакоях. На працягу двух дзён, пакуль ішоў усенародны сход, яны жылі і адпачывалі пасля плённай працы ў добрых умовах, утульна і камфортна. Форум адбываўся ў Палацы Рэспублікі. Перад дэлегатамі выступіў Прэзідэнт А. Лукашэнка з дакладам “Дзяржава для народа”. Падчас форуму падымаліся самыя розныя пытанні. Размова ішла аб выніках і далейшых перспектывах, арыенцірах на чарговую пяцігодку, інавацыях, духоўным і культурным развіцці краіны і г. д. Разам з іншымі дэлегатамі Наталля Уладзіміраўна прыняла ўдзел у абмеркаванні Праграмы сацыяльна-эканамічнага развіцця Беларусі на 2006-2010 гады. З цеплынёй у голасе яна згадвае мінулую падзею:
— Да гэтага часу я захоўваю нумар газеты “СБ. Беларусь сегодня”. У ім поўнасцю надрукаваны даклад Прэзідэнта. Вельмі прыемна, што ў гэтым нумары на адной са старонак размешчаны фотаздымак, дзе дэлегацыя нашага раёна ў поўным складзе. Памятаю, што мы сядзелі ў 8 радзе, вельмі блізка да сцэны. Я добра бачыла ўсіх дакладчыкаў і кіраўніка дзяржавы Аляксандра Лукашэнка. Ён тады быў значна маладзейшы, але і ў тыя гады, як і сёння, у ім добра адчуваліся ўпэўненасць, мудрасць і адказнасць за лёс народа і дзяржавы.
Падарункі на ўсё жыццё
Ад моманту правядзення III Усебеларускага народнага сходу ў сямейным архіве Вярбіцкіх захаваліся дакументы дэлегата. Сярод іх — пасведчанне ўдзельніка народнага форуму, значкі. Ёсць таксама і падарункі. У Магілёве дэлегатам на памяць аб значнай палітычнай падзеі ў жыцці беларускага народа былі ўручаны камплекты фіранак на вокны ад магілёўскай фабрыкі “Лента”, а ў Мінску — скураныя партфелі і кнігі. Наталля Уладзіміраўна з задавальненнем дэманструе фота, кнігі і іншыя рэліквіі са свайго сямейнага архіву.
— Для мяне, як для настаўніцы, каштоўным падарункам былі кнігі. Частку з іх я адразу перадала школе, каб карысталіся дзеці. Сярод іх была кніга, прысвечаная Магілёўскай вобласці, і яшчэ адна — цалкам аб нашай краіне. А для сябе я пакінула кнігу “Спадчына Беларусі”. Дарэчы, гэта выданне вельмі любіць мой унук. Ён займаецца ў беларускамоўнай гімназіі. Кожны раз, калі прыязджае да мяне з Мінска, часамі з захапленнем разглядае яе і такім чынам знаёміцца са спадчынай роднай зямлі.
Жыць у згодзе
На жаль, у захапляльным аповедзе Наталлі Уладзіміраўны часам гучаць і ноткі горычы. Як настаўніка яе вельмі хвалюе сучаснае становішча педагога. Яна ўспамінае, ужо і на тым сходзе ішла размова, як вярнуць прэстыж прафесіі, прымусіць надаваць пытанням выхавання больш увагі не толькі ў школе, але і ў сям’і.
Сама Наталля Уладзіміраўна стараецца рабіць сваю працу сумленна. Ніколі не шукала і не шукае лёгкіх шляхоў, і па сённяшні дзень сее разумнае, добрае, вечнае. Трэба сказаць, у яе гэта добра атрымліваецца. Таленавітая настаўніца выхавала шмат пераможцаў рэспубліканскіх, абласных і раённых алімпіяд, мае мноства грамат, падзяк, іншых узнагарод. Сведчаннем таго, што яна добра выконвала наказы III сходу, з’яўляецца ўзнагарода ад кіраўніка дзяржавы. Настаўніца па выніках 2009/2010 навучальнага года за асабісты ўклад у развіццё здольнасцей вучняў атрымала прэмію спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па сацыяльнай падтрымцы адораных вучняў і студэнтаў.
Як і 40 гадоў назад, у гэтыя няпростыя для ўсіх беларусаў дні Наталля Уладзіміраўна працягвае вучыць дзяцей любіць, ведаць і шанаваць мову свайго народа, быць сапраўднымі патрыётамі Радзімы.
Пранікнёна Наталля Уладзіміраўна дзеліцца сваімі думкамі:
— Калі прыехала з форуму, то ведала адно — трэба працаваць. Працаваць адказна, сумленна. Але ж сёння балюча глядзець на тое, што адбываецца ў нашай краіне. Чаго людзі не падзеляць? Чаго ім не хапае? Чалавек прыйшоў на зямлю, каб сагрэць яе сваім цяплом, сваёй працай. Дык працуйце, рабіце дабро! І ўсё будзе ў нас добра. Вельмі правільна, што наступны год абвешчаны Годам народнага адзінства. Гэта патрэбна і актуальна. Беларусы — мірны народ, яны павінны жыць у згодзе. Я спадзяюся, што гэта адбудзецца.
Валянціна Мілохіна. Фота з архіву.