У поспехах гаспадаркі — і іх унёсак
Каб ацаніць работу Зоі Сіліч і Станіслава Шкрадзюка — жывёлаводаў МТФ “Савічы” філіяла “Харчавік-Агра” ААТ “Чырвоны харчавік АграСэрвіс”, на ўтрыманні якіх 486 галоў маладняку, добра б звярнуць увагу на вынікі вырошчвання буйной рагатай жывёлы на Бабруйшчыне, скажам, за мінулы месяц. Яны наступныя. Сярэднесутачныя прывагі за жнівень у цэлым па раёне склалі 491 грам. Найвышэйшы паказчык дасягнуты ў філіяле “Варатынь” ААТ “БЗТДіА” — 589 г, другі па велічыні — у “Харчавіку-Агра” (546 г), трэці — у жывёлаводаў ААТ “Міхалёўская Ніва” (535 г). А цяпер, увага! Сярэднесутачныя прывагі, дасягнутыя Зояй Сіліч і Станіславам Шкрадзюком, склалі за папярэдні месяц 950 г — гэта амаль удвая вышэй за сярэднераённы паказчык і значна пераўзыходзіціь найвышэйшы сярод гаспадарак. Як дасягнуць такога? Па словах маіх субяседнікаў, зусім не складана. Трэба толькі каб сышліся дзве ўмовы — магчымасці гаспадаркі і сумленнасць працаўнікоў. У іх выпадку відавочна, што сышліся, і гэта нягледзячы на рознасць тэмпераментаў і ўзроставую прыналежнасць жывёлаводаў.
Зоя Міхайлаўна Сіліч — пенсіянерка з 20-гадовым стажам работы цялятніцай на гэтай ферме. Жыве ў Дубаўцы, што за тры з паловай кіламетры ад МТФ “Савічы”. На працу, двойчы на дзень, дабіраецца на веласіпедзе, ад чаго, як з усмешкай заўважае, “з’ездзіла” не адну адзінку незамыславатай тэхнікі. Апярэджваючы нашае здзіўленне адносна няблізкай дарогі ў немаладыя гады, запэўнівае, што своеасаблівы веласпорт ёй толькі на карысць — за дваццаць год на бальнічным пабывала ўсяго аднойчы і тое з-за выпадковасці. Гучны голас, упэўненасць адказаў, імклівая хада выдаюць у вопытнай цялятніцы чалавека энергічнага, ўпэўненага, дзейснага. “Адчуваю сябе цудоўна, таму здаваць пазіцыі (пакідаць працу) пакуль не збіраюся — што дома сядзець?”— задаецца пытаннем субяседніца. Тым болей што там у яе, як кажа, няма нават ката. Дачка Зоі Міхайлаўны, з чыёй сям’ёй яны дзеляць агарод, шкадуючы маці, усе справы па гаспадарцы бярэ на сябе.
— Сама ж я, можна сказаць, сяджу за ляльку, — смеючыся, кажа жанчына.
Праўда, у астатнім распарадак маёй субяседніцы амаль што спартанскі. Пад’ём раніцай — а трэцяй гадзіне. Пасля спешнага перакусу кавай з бутэрбродамі звыкла выводзіць веласіпед і кіруе на вывераную за гады да сантыметра дыстанцыю, каб у 4-ы быць на працоўным месцы і хоць на колькі апярэдзіць напарніка.
— Па-першае, ён малады, цяжэй падымацца, а па-другое — не хачу, каб лічыў, што большую нясе ношу, — з жартам і ўсур’ёз разважае гераіня аповеду.
Да прыходу Станіслава яна падварушыць кармушкі, падбярэ, дзе трэба, корм. Потым разам яны прывязуць канцэнтраты, раздадуць іх, возьмуцца за далейшыя штодзённыя справы: падсцёл, раздачу грубага корму, навядзенне парадку ў хляве і вакол яго.
— Прызначаны корм цалкам даходзіць да жывёлы, — кажа жанчына
— Маладняк бесперабойна забяспечваецца канцэнтратамі, раздаем яго двойчы на дзень пры абавязковым кантролі загадчыцы МТФ.
Від і нормы такога корму прапаноўваюцца жывёле ў залежнасці ад узросту. Кормасумясь раздае кормараздатчык. Цюкі да праходаў падвозіць трактар, далей імі займаюцца даглядчыкі.
— Болей жывёлы, больш ўласнай аддачы, лепшыя прывагі — большы заробак, — рэзюмуе субяседніца.
Асабліва яна на сваю зарплату, як кажа, можа купіць, што захочацца. Але ж дзеля гэтага з напарнікам і стараюцца навыкладку!
Не скардзіцца на заробак і Станіслаў Анатольевіч Шкрадзюк, шлях якога ў гаспадарку і непасрэдна жывёлагадоўлю быў не такім прамым, як у старэйшай калегі. Пасля заканчэння Чырвонабярэжскага каледжа былі спробы замацавацца ў горадзе, аднак з-за адсутнасці стажу нічым добрым яны не ўвянчаліся. Пасля таго як аднойчы старшыня калгаса “Перамога” (малады чалавек жыў на той час у Плёсах) прапанаваў папрацаваць лета на КЗСе, падумаў — чаму б не звязаць жыццё з сельскай гаспадаркай? Тым болей што з’явіліся сям’я, жыллё ў Іванаўцы, пайшлі дзеці (мае два сыны). Пасля зернесушыльні працаваў у рамонтнай брыгадзе, слесарам па даенні на мясцовай ферме, тры гады на трактары. А чатыры гады таму вырашыў далучыцца да “сямейнага падраду” — прыйшоў у філіял “Харчавік-Агра”, дзе на той час даяркамі працавалі жонка Вольга (цяпер загадчыца МТФ “Савічы”) з маці, а таксама цесць. І вось ужо два гады як Станіслаў разам з Зояй Міхайлаўнай сумленна клапоціцца пра маладняк гаспадаркі, робячы тым самым прыкметны ўнёсак у агульны поспех калектыву.
— Упэўнены, што далёка не ўсе ў горадзе за працу маюць такія грошы. Засмучае хіба што адсутнасць выхадных дзён, магчымасць адлучыцца куды далей з сям’ёй, але ж разумееш, што ідэальнага не бывае і трэба расстаўляць прыярытэты, — адзначае ён.
Літаральна ва ўнісон кажуць жывёлаводы пра зладжанасць калектыву МТФ, непадробны клопат кіраўніцтва да турбот вытворчасці і запытаў работнікаў.
— Па галоўнаму заатэхніку Міхаілу Іванавічу Бандарчуку і ўвогуле можна гадзіннік звяраць, — смяецца Зоя Міхайлаўна. — А 7-й раніцы штодня на ферме. Не паедзе, пакуль не ўпэўніцца, што ўсё працуе, усюды парадак. Такія ж адносіны ва ўсіх спецыялістаў. З увагай і павагай ставіцца да кожнага работніка кіраўнік гаспадаркі Міхаіл Стрыжэўскі.
Бачачы такія адносіны да сябе, хочацца, як кажуць мае субяседнікі, працаваць яшчэ лепей, прыносіць большую карысць гаспадарцы.
Алена КАРПЕНКА. Фота аўтара.