Улюблёны у сваю справу
Напэўна, знойдуцца тыя, хто словы жывёлавода МТФ «Іванаўка» ААТ «Міхалёўская Ніва» Леаніда Віктаравіча Вераса пра ягоную ўлюбёнасць у прафесію прымуць за жарт ці за кпіны. Недасведчанаму ў сельскім жыцці чалавеку могуць падацца як мінімум дзіўнымі разважанні пра тое, што знаходжанне на ферме з 5 раніцы да 17 вечара, з непрацяглымі адлучкамі дамоў на перакус і перадых, не толькі не раздражняюць ці стамляюць, але, наадварот, прыносяць радасць і задавальненне. У дачыненні Леаніда Віктаравіча ўсё якраз менавіта так. Пра гэта мой суразмоўца не стамляецца гаварыць і сам, пра гэта сведчаць вынікі яго працы. За снежань мінулага года сярэднесутачныя прывагі буйной рагатай жывёлы ў цэлым па гаспадарцы склалі 577 г (+ 372 г да ўзроўню папярэдняга года), у Вераса — 655 г, з нарастаючым за год — 675 г.
З фермай і клопатамі пра жывёлу звязана ўсё працоўнае жыццё Леаніда Віктаравіча. На яго досвітку, на працягу 10 год, разам з жонкай Валянцінай Рыгораўнай яны працавалі кожны на сваёй групе рагуль у адной з гаспадарак Гомельшчыны, адкуль мой субяседнік родам. Пасля таго як сям’я, у сувязі з абставінамі, пераехала ў Бабруйскі раён — на жончыну малую радзіму, Леанід Верас — зноў жа разам з другой палавінкай, прыйшоў працаваць у мясцовую сельгасарганізацыю.
— Чацвёрты дзясятак разам жывем і столькі ж поруч працуем, большую частку нават у адным памяшканні — няма як і адпачыць адно ад аднаго, — з жартам заўважае жывёлавод.
У сям’і, дзе бацькі заняты на ферме, з дзяцінства да іх справы, як гэта нярэдка бывае, прызвычайваецца і падрастаючае пакаленне. Таму не дзіўна, што з цягам часу да сямейнага падраду Верасаў далучылася і дачка Ірына —працуе ў гаспадарцы аператарам машыннага даення.
Як вопытны і адказны работнік (прыбегчы, укінуць корму і дамоў — не пра яго) і назіральны па жыцці чалавек, Леанід Верас схільны да аналізу і любіць паразважаць пра вытворчасць. Тым больш, што мае на гэта права: у пачатку 90-х гадоў, працуючы аператарам машыннага даення, ён у ліку нямногіх быў “пяцітысячнікам”. А таму апраўдана цяпер недаўмее, чаму да гэтай планкі ізноўку прыходзіцца імкнуцца? Мінулы год Леанід Віктаравіч не бярэ ў разлік. Недахоп травянога корму, якога гаспадарка не дабрала з-за анамальных сухавеяў і спякоты, даў пра сябе знаць і добра, што скончыўся. Сёлета, не без гордасці заўважае жывёлавод, корму ў гаспадарцы ў дастатку. На кармавым стале рознага ўзросту цялушак, якіх ён даглядае — кормасумясь, сена, мука. У цэлым паважаючы прагрэс, мой суразмоўца ўсё ж застаецца пры меркаванні, што рагулям не дастае кантакту з чалавекам — клопату і цеплыні, якімі раней на працягу дня адорвала карову даярка, звяртаючыся да кожнай жывёліны выключна па мянушцы. Але гэта, заўважае, асабіста яго меркаванні — рэаліі ж часу дыктуюць іншы падыход.
За размовай пра абавязкі жывёлавода Леанід Віктаравіч з гатоўнасцю дзеліцца прафесійнымі сакрэтамі, якімі авалодаў за гады працы:
— Корму нічога калі і меней будзе, а вось дысцыпліна ў адносінах яго падачы жывёле павінна быць надзвычай строгай. Пачаў карміць у шэсць раніцы, значыцца, і штодня кармі менавіта ў шэсць, а не раней ці пазней. Да мукі і канцэнтратаў таксама падыход строгі. Даў сёння — дай і заўтра, і на наступны дзень, і штодня. А вось калі на працягу аднаго тыдня даваць, скажам, па пяць мяхоў на дзень, а ў наступны тыдзень — не даць увогуле, скаціна атрымае стрэс. Ведаю з вопыту — дзень пакармі рагулю няправільна — наступныя колькі дзён малака не чакай. Зноў жа, залішні корм таксама непатрэбны. Будзе ляжаць сенажу замнога — будуць толькі варушыць яго, будзе меней — паядаюць актыўна.
А ўвогуле — рэзюмуе Леанід Верас — трэба любіць скаціну, любіць справу, якой займаешся.
— Я, сказаць па праўдзе, не магу без сваёй работы, — акуратна падбіваючы кормасумясь, працягвае размову жывёлавод. — Жонка смяецца: хутка паставіш у хляве раскладушку і начаваць тут будзеш. З раніцы сам не паем — іх пакармлю (гладзіць жывёліну па пысе). Вада замерзне — дзень буду хадзіць ля паілак, пакуль не з’явіцца. Праўда, цяперашні цялятнік цёплы, праблем з вадою ў зіму не было.
Дзелячыся сваімі адносінамі да працы, спасылаючыся на невялікі заробак — ААТ “Міхалёўская Ніва” перажывае не лепшыя свае часы — мой суразмоўца заўважае, што не пакінуў бы галоднай жывёлу нават і тады, калі б сказалі, што за работу не заплацяць. З жартам ці ўсур’ёз? Мяркую — і тое, і другое.
Алена КАРПЕНКА.
Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.