У сувязі з тым, што Першамай лічыцца прафсаюзным святам (вясну ў разлік не бярэм: гэта відавочна!), мы вырашылі задаць некалькі пытанняў старшыні раённага аб’яднання прафсаюзаў Л.В. Крычко адносна стану прафсаюзнага руху ў раёне, а заадно і пацікавіцца ў працоўных, на абароне чыіх правоў і інтарэсаў закліканы стаяць прафсаюзы, ці адчуваюць яны апошняе.

— Людміла Васільеўна, не ведаю, як хто, а асабіста я ў апошні час заўважыла прыкметны зрух у дзейнасці прафсаюзаў на ўсіх узроўнях — правядзенне прафсаюзных форумаў, пляцовак, конкурсаў… З чым гэта звязана?

— Гэта сапраўды так, і пасыл такому, я б сказала, адраджэнню быў дадзены VII з’ездам Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі. Каб актывізаваць прафсаюзны рух на месцах, створаны гаррайаб’яднанні прафсаюзаў, у тым ліку нашае раённае. На працягу апошніх год праведзена нямала значных мерапрыемстваў, якія ставілі сваёй задачай зрабіць жыццё членаў ФПБ больш насычаным і цікавым. Дзякуючы гэтаму члены прафсаюзнай арганізацыі работнікаў культуры раёна В. Васіленка і Ю. Боўда сталі фіналістамі абласнога і рэспубліканскага этапаў “Новых імёнаў-2016” адпаведна. Нашае аб’яднанне прафсаюзаў з’яўляецца ініцыятарам многіх добрых спраў. Да прыкладу, да дня Перамогі праводзім, пры падтрымцы ГА “БРСМ” і ветэранскай арганізацыі, месячнік “Захаваем памяць на вякі”. Другі год запар сумесна з гарадскім аб’яднаннем прафсаюзаў ушаноўваем найбольш актыўных членаў арганізацыі. Нямала ўвагі надаецца спартыўнаму жыццю членаў прафсаюза, іх аздараўленню.

— Усё гэта, вядома ж, добра. Але ці вышэйзгаданымі ініцыятывамі не падменьваецца асноўнае прызначэнне прафсаюзаў — абараняць правы і інтарэсы працоўных?

— Ніколькі. Прававая абарона — адзін з асноўных накірункаў нашай дзейнасці. Калі браць па краіне ў цэлым, то толькі за мінулы год прафсаюзнымі юрыстамі адноўлена на працоўных месцах 76 чалавек. Непасрэдна раённым аб’яднаннем у адной з арганізацый ліквідавана парушэнне выплат па калектыўным дагаворы да святочных дат, яшчэ ў адным выпадку — парушэнні падчас падпісання калектыўнага дагавору ў плане іх неадпавядання генеральнаму Пагадненню. Пастаянна праводзяцца прававыя прыёмы, прычым, прафсаюзныя юрысты сталі выязджаць непасрэдна на прадпрыемствы, дзе маюцца тыя ці іншыя пытанні. Яшчэ адзін важны накірунак нашай работы — кантроль за выкананнем патрабаванняў заканадаўства аб ахове працы на прадпрыемствах і ў арганізацыях.

— Наколькі ведаю, сярод асноўных пасылаў апошняга высокага прафсаюзнага форуму было і стварэнне адпаведных пярвічак у арганізацыях прыватнай формы ўласнасці. У нашым раёне маюцца зрухі ў гэтым плане?

— Маюцца, і значныя. З нядаўняга часу прафсаюзныя пярвічкі аб’ядналі работнікаў такіх прыватных прадпрыемстваў, як ЗАТ “Птушкафабрыка “Вішнёўка”, ТАА “ЕвроПластСтандарт”, ВУП “Бабруйскмалако” і ПВУП “Славянка-Глуша”. Дакументы яшчэ аднаго прадпрыемства знаходзяцца на рэгістрацыі. Гэта, без сумнення, станоўчы прыклад для іншых, і нашае раённае аб’яднанне прыкладвае ўсе намаганні для таго, каб арганізацый, дзе б дзейнічаў калектыўны дагавор, а значыць, чалавек адчуваў сябе абароненым, станавілася болей.

Алена КАРПЕНКА. Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.

Людміла Гацман, карэспандэнт Бабруйскай раённай газеты:

— У прафсаюзнай арганізацыі не так даўно, з 2014 года. Адзначу, што калектыўны дагавор у нас сапраўды дзейнічае. У адпаведнасці з ім, без затрымак, выплачваюцца зарплата і іншыя даплаты. Члены пярвічкі матэрыяльна заахвочваюцца да прафесійнага свята, Новага года. Летась са сродкаў арганізацыі мне была аказана грашовая дапамога да 1 верасня — на падрыхтоўку дачушкі ў школу і на яе аздараўленне ў лагеры.

Валянціна Сакалова, намеснік дырэктара па гаспадарчай рабоце Цэнтра творчасці раёна:
— Мяне па калдагавору ўсё задавальняе, а ўвогуле ўпэўнена, што, каб раптам здарылася парушэнне маіх правоў, то прафсаюз змог бы абараніць мае інтарэсы. Тым болей што старшыня райкама галіновага прафсаюза Т.У. Бокач — чалавек на сваім месцы: вопытны, справядлівы, гатовы дапамагчы.

Андрэй Сярогін, загадчык тэрапеўтычнага аддзялення БГП№2:

— Асабіста мне не даводзілася звяртацца ў прафсаюз за абаронай сваіх правоў. З улікам таго што апошняе звычайна здараецца з-за непаразуменняў паміж работнікам і наймальнікам, то, калі якія пытанні і ўзнікалі, яны заўсёды знаходзілі сваё вырашэнне на ўзроўні галоўнага ўрача. Не лічу накладным для сябе і штомесячныя грашовыя адлічэнні. Па-першае, зразумела — грамадская арганізацыя павінна на нешта існаваць, па-другое, калі мае грошы хоць колькі дапамогуць чалавеку, якому сапраўды матэрыяльна цяжка, то хіба можна пра гэта шкадаваць? Але ў мяне ёсць і пажаданне да сучасных прафсаюзаў — каб не людзі да прафсаюза, а прафсаюз да людзей. Іншымі словамі, будаваць свае ўзаемаадносіны з членамі арганізацыі так, каб не чалавек у выпадку чаго звяртаўся за дапамогай (не кожны на такое здольны), а прафкамы самі бачылі і прапаноўвалі дапамогу тым, каму сапраўды складана.