З адказам на маё пытанне — хто з дэпутатаў Сычкаўскага сельскага Савета заслугоўвае таго, каб ягоная дзейнасць стала вядомай не толькі ў маштабах сельсавета, але і ўсяго раёна, старшыня мясцовага выканкама Зінаіда Трубачка не раздумвала ні хвіліны, адказала, як падалося, занадта таропка. Сам па сабе дадзены факт можа і не варты таго, каб звяртаць на яго асаблівую ўвагу, але нам ён чамусьці дадаў упэўненасці — сустрэча мае адбыцца з сапраўдным у поўным сэнсе гэтага слова дэпутатам.

У вёсцы Мірадзіна Аляксандра Крычко — а размова пойдзе менавіта пра яго — ведае кожны. Дом па вуліцы Энергетыкаў, у якім жыве дэпутат, не выбіваецца з шэрагу іншых, кідаюцца ў вочы дагледжанасць і добры густ гаспадароў. Тое ж самае адзначаем і ўнутры пабудовы. Факты ізноў, можна сказаць, малазначныя, каб ахарактарызаваць чалавека, ягоны занятак і прыхільнасці, але, згадзіцеся, не ў выпадку з дэпутатам. Не будучы гаспадаром у сваім доме, хіба можа чалавек бачыць хібы ў агульным — сваёй і суседняй вёсках, акрузе?

Сябе Аляксандр Васільевіч прылічвае да мясцовых жыхароў, хоць вёска, дзе нарадзіўся, за 20 км ад Мірадзіна. Сельскі ўклад жыцця, адзначае, яму знаёмы і блізкі. Тут прырода: лес, рэчка. Сам ён заўзяты рыбалоў і паляўнічы. Праўда, як і многія вясковыя людзі, мой суразмоўца ў свой час паспытаў і гарадскога жыцця — працаваў на шынным камбінаце, на заводзе “Інтэграл”. А калі ў 1985 годзе пераехаў з сям’ёй у Мірадзіна, то для сябе вырашыў — лепшага месца для жыцця не знойдзеш. Прыйшлася да спадобы і работа на мясцовай электрападстанцыі, дзе 7 год адпрацаваў слесарам і ўжо 35 — электраманцёрам. Заўсёды разам з ім яго жонка Ганна. Частыя госці ў дзядуліным доме ўнукі — Аляксандра Васільевіча радуе, што Мірадзіна стала іх малой радзімай. У кватэры, якую раней займаў ён з сям’ёй, абаснавалася сям’я старэйшага сына. Малодшы жыве ў Бабруйску. Абодва сыны гэтым часам працуюць на чыгунцы.

— Вёска цяпер, вядома ж, не тая, што раней, — з сумам адзначае Аляксандр Васільевіч. — Раней у Мірадзіна было нашмат мнагалюдней, моладзі багата было. Улетку ў ваколіцах месцілася тры дзіцячых лагеры. Цяпер гэтага няма. Многія жылыя дамы выкарыстоўваюцца пад дачы. Між тым радуе і тое, што цікавасць гараджан да вясковай нерухомасці год ад году расце — гэтаму садзейнічаюць блізкасць да горада і зручнае перамяшчэнне па чыгунцы. У пацверджанне сказанаму адзначаем, што вокны ў многіх дамах населенага пункта заменены на сучасныя пластыкавыя.

У дэпутатах мясцовага савета Аляксандр Васільевіч ужо не першае скліканне. За цяжар ускла­дзеныя на яго абавязкі не лічыць: праблемы сваёй і навакольных вёсак, іх жыхароў успрымае, як асабістыя, і па магчымасці імкнецца іх вырашаць. Для гэтага цесную сувязь трымае з сельвыканкамам і непасрэдна старшынёй. У цёплую пару года, як заўважае дэпутат, шмат увагі даводзіцца надаваць вырашэнню пытанняў, звязаных з навядзеннем парадку ў садовых таварыствах, якіх на тэрыторыі сельсавета нямала, на грамадзянскіх могілках. У зімовую пару ў прыярытэце пытанні ачысткі вуліц і дарог ад снегу. Непасрэдна жыхароў Мірадзіна хвалюе стан вуліцы Цэнтральнай. У свой час была праведзена немалая работа па яе асфальтаванні — да гэтага, здаралася, і трактарам нельга было праехаць. Але вуліцы ўжо патрабуецца капітальны рамонт. Добра б было пакрыць асфальтам дарогу з Мірадзіна да Сычкава. Цікавяцца вяскоўцы і газіфікацыяй населенага пункта. Вядома ж, каб вырашыць гэтыя і падобныя ім пытанні, аднаго толькі жадання недастаткова: патрабуюцца немалыя грашовыя сродкі. Між тым Сычкаўскі сельсавет у раёне — не адзіны. Аднак, што датычыцца рамонту вуліцы Цэнтральнай, то вясной Аляксандр Васільевіч збіраецца рабіць дэпутатскі запыт у арганізацыю, на чыім балансе значыцца дарога, каб праблема гэтая “не гублялася”, а была навідавоку. Тое самае датычыцца і іншых пытанняў.

Энергічны, ініцыятыўны, адказны чалавек, якога па-сапраўднаму хвалюе стан сельсавета і раёна ў цэлым, чыя грамадзянская пазіцыя і ўважлівыя адносіны да людзей не даюць іх праблемам застойвацца, цудоўны сем’янін і выдатны працаўнік.

Што да гэтага можна дадаць? Хіба толькі тое, што добра б было, каб такімі былі ўсе народныя абраннікі.

Алена КАРПЕНКА. Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.