Вядома, што 14 лютага закаханыя абменьваюцца “валянцінкамі”, у якіх кожны на свой густ прызнаецца ці запэўнівае адзін аднаго ў сапраўднасці высокага пачуцця. Можна па-рознаму ставіцца да гэтай замежнай традыцыі, падтрымліваць яе альбо не — справа кожнага, і мы не ставілі сабе за мэту дазнацца пра гэта. Цікавіла іншае: наколькі значная падзея ў жыцці чалавека — прызнанне ў каханні, і як надоўга яна застаецца ў памяці.

Ці памятаеце вы дзень прызнання ў каханні? Гэтае пытанне напярэдадні выхаду ў свет сённяшняга нумару “ТП” мы задалі нашым чытачам і вось што пачулі:

Міхаіл Іванавіч, аг. Гарбацэвічы:

— Той дзень памятаю, зразумела ж. Гэта было на танцах — цяпер іх называюць дыскатэкай. Мне надта спадабалася адна дзяўчына, і я з ёю пазнаёміўся. Сталі сябраваць. А ў каханні прызнаўся і прапанаваў руку і сэрца ўжо пазней, прыйшоўшы ў адпачынак з арміі. Ну а вяселле зладзілі пасля маёй службы. З той пары ўжо 50 год жывем плячо да пляча, у ладзе і згодзе, чаго і ўсім жадаем.

Алена, аг. Кавалі:

— Цяпер муж рэдка бывае дома: працуе ў Расіі. Мы сумуем адно па адным, таму словы прызнання ў каханні ад яго часта чую. Ну а першае прызнанне… Яно было, як у кінастужках: урачыстым, з кветкамі, шампанскім, з цукеркамі. На такое нельга забыцца. У святочны дзень абавязкова скажу мужу, што я яго кахаю і даражу ім.
(Словы любові перадае бацьку і дачушка Дар’я, якая марыць пра тое, каб тата не адлучаўся надоўга).

Наталля, аг. Гарбацэвічы:

— Ці прызнаваліся ў каханні? А як жа — найярчэйшы прыклад і найярчэйшы ўспамін з дзяцінства! Мне было шэсць гадоў, калі аднакласнік расказаў пра свае пачуцці і падараваў з гэтай нагоды надта прыгожы пярсцёнак. Памятаю, я адчувала сябе сапраўднай каралевай!

Аляксандра Уладзіміраўна, аг. Міхалёва:

— Такое не забываецца. Гэта было ў школьныя гады, і гэта было маё першае каханне. Мне было 14-ць, а хлопец — гады на 3 старэйшы. Яго прызнанне ў пачуццях для мяне было нечаканасцю і, добра памятаю, вельмі хвалююча.

Размову вяла Алена КАРПЕНКА. Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.