Быць маладым спецыялістам нялёгка: новае месца, новы калектыў, дадатковая адказнасць, панічнае адчуванне недахопу ведаў, а то і поўнае разыходжанне набытай тэорыі з практыкай, назойлівыя думкі, што гэта не тваё… Але бывае і па-іншаму: месца працы ў роднай мясцовасці, калектыў — твае аднадумцы, энтузіасты, заработная плата ў прынцыпе задавальняе, ёсць адчуванне, што месца гэта тваё і жаданне цалкам сябе рэалізаваць, ды яшчэ плюсы сямейнай дынастыі: своечасовыя прафесійныя парады.

Менавіта так адчувае сябе малады спецыяліст, урач-тэрапеўт Бабруйскай гарадской паліклінікі № 2, Л.Б. Кавалюк. Нарадзілася і вырасла Лілія Браніславаўна ў Бабруйску. Сюды ж атрымала размеркаванне пасля заканчэння Гродзенскага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта. У “раённай” паліклініцы праходзіла інтэрнатуру, ужо тады зразумела, што тут ёсць у каго павучыцца і атрымаць добрую параду, з’явілася жаданне тут пачаць свой працоўны стаж.

Што тычыцца абрання будучай справы, то, як і многія з дынастыі медыкаў, Лілія Браніславаўна доўга не думала, з якой прафесіяй звязаць сваё жыццё. На рашэнне паўплывалі і родныя (бабуля і маці — урачы), стаўленне якіх да сямейнай прафесіі заўжды было і застаецца як да самай высакароднай. Прыйшоўшы на працу маладым спецыялістам, аб тым, што звязала жыццё з медыцынай, Лілія Браніславаўна не шкадуе.

— Гэта так прыемна адчуваць, што ты дапамог чалавеку, — дзеліцца малады доктар. — Вось толькі хацелася б, каб да парад урачоў нашыя вяскоўцы прыслухоўваліся болей уважліва і засвоілі, што здароўе — ад здаровага ладу жыцця.

Алена КАРПЕНКА.

Фота Дзмітрыя БЕГУНОВІЧА.