Традыцыйна да гэтай даты мы сустракаемся з лю­дзьмі, якія сваёй радзімай лічаць усходнюю суседку, але на працягу не аднаго года жывуць у Беларусі і больш за каго маюць права гаварыць пра яднанне паміж народамі абедзвюх краін.

Таццяна Уладзіміраўна Стральцова, загадчыца аддзялення пярвічнага прыёму, інфармацыі, аналізу і прагназавання Бабруйскага раённага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, у Беларусі з 1999 года. Нарадзілася і вырасла яна ў г. Усінск Рэспуб­лікі Комі. На Бабруйшчыну — радзіму маці і бабулі — пераехала ў 19-гадовым узросце, перавёўшыся з лесатэхнічнай акадэміі г. Сыктыўкара ў Бабруйскі філіял Беларускага дзяржаўнага эканамічнага ўніверсітэта. Ужо тут стварыла сям’ю, у Бабруйску нарадзіліся абедзве дачушкі. Нягледзячы на тое, што карані яе роду з Беларусі, Таццяна лічыць сябе расіянкай, ды пры тым жыхаркай поўначы. Пачуццё любові да мясцін, дзе вырасла, дзе засталіся сябры, знаёмыя, дзе і цяпер жыве сястра з сям’ёю, цалкам, як прызнаецца, не адпускаюць. Можа таму і грамадзянства дагэтуль не памяняла, хоць заканадаўства ўжо дазваляе зрабіць гэта. І цяпер — з усмешкай заўважае Таццяна — яна сумуе па вялікаму снегу і паўночных маразах. Калі іншыя наракаюць на халады, сама яна ў душы радуецца, што звыклы воку снег яшчэ хоць колькі затрымаецца. Час ад часу, цяпер ужо з сям’ёй, Таццяна Уладзіміраўна наведваецца на малую і вялікую радзіму. Пабывалі ў Комі і гэтай зімой, дзе дзеці мелі магчымасць ацаніць сапраўдныя паўночныя снягі.

Між тым у Беларусі жанчыне ўтульна і ні разу з часу, як прыехала, не адчула, што яна з-за мяжы. “Людзі тут з прыязню ставяцца да грамадзян любой нацыянальнасці, — заўважае мая суразмоўца. — А тым болей да расіян, з якімі маюць агульныя старонкі гісторыі, цесныя эканамічныя і культурныя сувязі і моўнае адзінства”. З павагай ставіцца Таццяна і да беларускай мовы. На пачатку, калі навучалася ва ўніверсітэце, цяжкасці з яе разуменнем, як прызнаецца, былі. А цяпер хоць і не дацягвае да ўзроўню старэйшай дачушкі-сямікласніцы, якая ў школе імкнецца паспяваць “на выдатна”, то дапамагчы малодшай праблем не мае.

Дзелячыся ўражаннямі ад жыцця ў Беларусі, Таццяна Стральцова адзначае, што радуецца рабоце, якой яны з мужам не абдзелены. Між тым для многіх яе землякоў, як даведалася з паездкі, гэта сапраўдная раскоша: работы не знойдзеш не тое што па спецыяльнасці, але ўвогуле ніякай. Падзялілася Таццяна Уладзіміраўна і тым, што знаёмыя на ра­дзіме з павагай ставяцца да беларусаў. Станоўча характарызуюць нашу харчовую прадукцыю, у асаб­лівасці малочную. Маючы выбар, абавязкова адда­юць ёй перавагу. З павагай ставяцца расіяне-землякі і да кіраўніцтва Беларусі, у прыватнасці, Аляксандра Лукашэнкі, дзякуючы якому, як лічаць, у краіне спакой, чысціня і парадак.

Сама ж Таццяна Уладзіміраўна з апошняй паездкі выразна ўсвядоміла, што ў яе дзве радзімы — тая, дзе нарадзілася сама, і тая, дзе нарадзіліся яе дзеці, адкуль карані яе роду. І першую, і другую яна любіць аднолькава моцна. І надзвычай ўдзячная беларусам за тое, што, ветліва аднёсшыся да яе самой, жыхары краіны не падзяляюць людзей на сваіх і чужакоў з-за нацыянальнай прыналежнасці, а да грамадзян Расійскай Федэрацыі адносяцца тым болей па-братэрску.

Алена КАРПЕНКА. Фота аўтара.