Жыццё без працы — не жыццё
У гэтым на ўсе 100 працэнтаў упэўнена мая суразмоўца, жыхарка аграгарадка Кавалі Алена Анатольеўна Мельнікава (на фота), да якой мы завіталі, каб пацікавіцца, дзе жанчына бярэ час і сілы на такую ўнушальную хатнюю гаспадарку. Пры тым што жыве гаспадыня толькі з дачкой-школьніцай: муж колькі год як памёр, старэйшыя сыны ўжо пакінулі бацькоўскі дом, жывуць у Бабруйску.
Меркаванне, што ходзячы за канём, каровай, маладняком, а таксама свінямі, курамі, качкамі, іншай хатняй жыўнасцю, жанчына ахвяруе часам на сябе, прыгожую, на занятак для душы, неабходнасць хоць зрэдку “выходзіць у людзі”, не пацвердзілася. Усё гэта ў жыцці Алены Анатольеўны прысутнічае. Справіўшыся з абавязкамі на рабочых месцах — няпоўны дзень прыбіральшчыцай у сельвыканкаме, а таксама сацыяльным работнікам у раённым цэнтры сацабслугоўвання насельніцтва — выканаўшы ўсё па гаспадарцы, жанчына не прапускае ніводнай рэпетыцыі вакальнага гурта ў мясцовым Доме культуры. Таксама знаходзіць час, каб хоць трошкі пасядзець за вязаннем, да якога “прысохла”, пераняўшы майстэрства ад рукадзельніцы-маці. Асобна заўважу пра дом, у якім жыве сям’я. Ён у Мельнікавых дагледжаны. Як у многіх кавалёўцаў — з сучаснымі вокнамі. Акрамя шматлікіх кветнікаў, падворак упрыгожваюць рукатворныя элементы добраўпарадкавання. Гонар гаспадыні і яе творчая праява — азярцо з бусламі, шыкоўная пальма і інш. Тут жа ў двары, у невялічкім гародчыку — акуратныя рады свежапраполатай гародніны. Паабапал дарожкі дагледжаныя яблыневыя дрэўцы.
Самі па сабе напрасіліся пытанні — у колькі Алена Анатольеўна прачынаецца, калі кладзецца спаць і, увогуле, ці мае на апошняе час.Аказалася — мае. Ды яшчэ і сон свой лічыць паўнацэнным.
— Падымаюся ў шэсць, спаць кладуся прыкладна а палове на адзінаццатую, — з усмешкай заўважае мая суразмоўца. — Гэтага хапае, каб дзённая стомленасць пакінула і прыйшла прага да новай працы, да ажыццяўлення задуманага. З-за таго, што дзень пахвілінна распісаны, што ёсць дзеці-памочнікі, зрабіць паспяваю ўсё запланаванае і знаходжу час на адпачынак. Увогуле, не разумею тых людзей, якія, жывучы ў вёсцы, цураюцца фізічнай працы, імкнуцца адгарадзіцца ад хатняй гаспадаркі. Па мне, дык рух, клопаты і праца — гэта жыццё.
Не ўтрымліваюся ад запытання, як усё ж Алена Анатольеўна адважылася на такую вялікую гаспадарку. У вёсцы па цяперашнім часе і рагуля рэдкасць, а тут яшчэ конь. Дзе і як назапашвае сям’я сена? Ці прыносіць гаспадарка прыбытак?
Карані першага, як аказалася, у сямейным жыцці. Пабраўшыся шлюбам, сквапныя да працы маладыя людзі адразу абзавяліся немалой хатняй фермай. А там пайшлі дзеці, трэба было іх гадаваць. Рагулю трымалі, нават і не адну. Малака і сабе хапала, і дзяржаве прадавалі. Пастаянна ў рабоце быў і конь. Пасля мужавай смерці дзеці, каб аблегчыць матуліна жыццё, настаялі адну карову прадаць. Пазбаўляцца ад каня Алена Анатольеўна наўпроч адмовілася. Па словах жанчыны, даход ад жывёліны, які сям’я атрымлівае, аказваючы вяскоўцам дапамогу ў апрацоўцы зямельных надзелаў, пакрывае выдаткі на ўтрыманне каровы. Арандуючы ў мясцовага СВК 60 сотак зямлі, Мельнікавы засаджваюць іх бульбай, зерневымі на корм скаціне, травой. Сена сям’я нарыхтоўвае ўласнымі намаганнямі, а таксама набывае ў сельгаспрадпрыемстве. Што да лішкаў малака, то з гэтым, па словах гаспадыні, праблем, як і ў папярэднія гады, няма. Частку разбіраюць суседзі, частку закупае дзяржава. Пры гэтым на стале што ў сям’і ў вёсцы, што ў дзяцей у горадзе, заўсёды свежыя, натуральныя, без усялякіх дабавак прадукты: мяса, малако, тварог, смятана. Гэтая немалаважная акалічнасць больш за што грэе душу ўвішнай гаспадыні і дадае сіл у нялёгкіх, але звыклых і прыемных для яе сялянскіх клопатах.
— Лічу, што падсобная гаспадарка ў вяскоўцаў, і моладзі ў тым ліку, павінна быць, — адзначае Алена Анатольеўна. — Па-першае, гэта дадатковы заробак на сяле, па-другое — занятак, які расслабляе, дае магчымасць пераключыцца з асноўнай, часта напружанай работы, пазбавіцца стрэсавых сітуацый, якія там здараюцца. Можа, некалькі і стомішся фізічна, але ў выніку адпачнеш лепей, чым лежачы на канапе.
Увогуле, Алена Анатольеўна — чалавек надзвычай пазітыўны і, як большасць вяскоўцаў, моцна прывязаны да зямлі і месца, дзе жыве. Гаворачы пра свой населены пункт, жанчына з любоўю і гордасцю заўважае, што Кавалі — найпрыгажэйшы аграгарадок. Незнарок і першым у раёне набыў такі пачэсны статус.
Размову вяла
Алена КАРПЕНКА.
Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.